De vlucht uit Egypte

Zo noemt mam altijd de situatie als we onverwachts weg moeten. Gisterenmiddag laat stonden we op onze plek. Het hele terrein werd overspoeld met wagens van diverse pluimage. Omgebouwde bussen en vrachtauto's die als camper gebruikt worden. De mensen die er bij horen waren van hetzelfde allooi. Alternatieve leefstijl zal ik maar zeggen. Ze denken dat het carnaval is. Dit kun je zien aan hun kledij zoals mannen met tutu aan en rode PF blauwe pruiken. De dames hebben niet veel aan en hebben hun benen maar met klimop getatoeëerd. Ieder zijn meug zullen zeggen, totdat de luidsprekerboxen naar buiten worden gezet en het feest kon beginnen. Ondertussen hebben een aantal mensen zich zo klem gezopen, dat ze het een en ander niet meer binnen kunnen houden. Het kwam hun mond uit en ook nog ergens achter hun gulp vandaan. En dat allemaal en plein publique. Mam was bezig met het opstarten van de bereiding van nasi goreng en ik heb haar gevraagd de nog niet warme pan maar op schoot te nemen omdat we weg gaan van de smerige plek. We hebben Wil en Marij gewaarschuwd en zijn naar een rustiger plek verkast. Op de vlucht voor dronkaards. We waren net gesetteld en toen kwamen er nog een viertal Campers. Maar er was geen plek voor hen. Het feest kon wel de hele nacht geduurd hebben. Maar zonder ons. We hebben in ieder geval heel rustig geslapen. Zonder muziek en blaffende loslopende meute honden. Er liepen er wel twintig rond. Vanmorgen afscheid genomen van Wil en Marij, ze blijven nog hier en wij gaan nu echt zuidwaarts. Wil en Marij gaan naar hun oude vertrouwde strandje in Marseillan waar ze al 40 jaar komen. En wij gaan eersdaags de Spaanse grens over. We weten niet wanneer we weer zo'n wifi gelegenheid hebben om te bloggen. Desnoods maar van een Amerikaanse ambassadeur plek. De Mac. Tot een volgende keer!